game over

ზეფირი მახსოვს სასწაულივით ბავშვობიდან.
მაშინ როცა მშიერი   90 იანები იყო,ყველა სახლიდან ნავთის სუნი გამოდიოდა
და ორ დღეში ერთხელ ჩართული ტელევიზორი  იუწყებოდა როდის და სად ვკარგავდით ქალაქებს, ჩემი მეზობელი ზეფირებს "აცხობდა " ( თუ აკეთებდა).სამი ფერის იყო ეს ჰაეროვანი მასა :-  ყვითელი,ვარდისფერი და თეთრი. სუნი კიდევ ისეთი გემრიელი ჰქონდა , გაიძულებდა რომ ფანჯრიდან გადაპარულიყავი და მაგიდაზე გასაციებლად დაწყობილი სასწუალები პირისკენ გაგექანებინა.
მე არასდროს გადავპარულვარ ფანრჯიდან, თუმცა ბერვჯერ წარმომიდგენია როგორ ვაკთებედი ამას.
მერე ნელ -ნელა შუქმაც იმატა ფანჯრებში და მარიოც გამოჩნდა რუბინის ძველ ეკრანებზე.ვთამაშობდი და ვთამაშობდი,მივრბოდით მთელი ჩემი თაობის ბავშვები პრინცესას გადასარჩენად და ბოლოს ხელში ან გაუვლელი მანძილი ან რაღაც მახინჯი არსება გვხვდებოდა და გვებნებოდა :game over.
ჩვენ კი ჯიუტად ვიძინებდით და სიზმარშიც გავრბოდით.
სირბილის მანია ჩემს თაობას სისხლში აქვს უკვე, გავრბივართ ქალაქიდან, ქვეყნიდან, ადამიანებისგან,ყველაზე მეტად კი ჩვენი თავებიდან გავრბივართ, რადგან ჩვენივე თავის  გვრცხვენია აუხდენელი ოცნებების , შეუსრულებელი დაპირებების და ვერ გასინჯული ზეფირების გამო. გავბრივართ რომ თავები გადავირჩინოთ.
შარშან გავსინჯე ყვითელი ზეფირები და გავიფიქრე რომ სასწაულებსაც ეკარგებათ გემო.