ქიდის გარეშე

      “imagine there's no Heaven”

                                                                  

პირველი, რაც ალექსმა სახლში შესვლისას  გაიფიქრა ის იყო,   რომ იდიოტურად მოიქცა.

  გიჟური იდეა იყო  სახლის ყიდვა. თითქოს, ასე ცდილობდა დაემტკიცებინა, რომ წარსული დიდი ხანია დაივიწყა.  ცხოვრება შესანიშნავად ააწყო, მოიპოვა  ყველაფერი, რაზეც, წლების წინ  მხოლოდ, ოცნებობდა. ალექსი წარმატებული ახალგაზრდა კაცი იყო,  ყოველთვის აღწევდა იმას რაც უნდოდა--ასე იცნობდნენ  კოლეგები და პარტნიორები. იყო, ერთ-ერთი ყველაზე გავლენიანი სამშენებლო ფირმის პრეზიდენტი, კვირაობით მეგობრებთან  ფეხბურთს თამაშობდა    და ჰყავდა ძაღლი სახელად ელვისი.

თუმცა  უბრალო კედლების წინაშე, ამ ყველაფერს ფასი დაეკარგა.სახლი, სადაც ქიდთან ერთად ცხოვრობდა, არც ისე დიდი იყო,მაგრამ მშვენივრად იტევდა მათი სიყვარულის თერთმეტთვიან ისტორიას.

ისე ათვალიერებდა  ოთახებს თითქოს  პირველად იყო აქ, ან უარესი --იმის კვალს ეძებდა ყველა კუთხეში. პირველად საძინებელში შევიდა.  ფანჯრებზე ყოველთვის სქელი ფარდები ეკიდა. ღამით, ძილის წინ ქიდი ფარდებს სწევდა და საწოლზე  მიწოლილები, ცაზე  უტელესოკპოდ ვარსკვლავებს ეძებდნენ, აივნიდან  ქალაქს და ერთმანეთს უღებდნენ სურათებს. სამწუხაროა, რომ არც ერთი სურათი არ დაიტოვა. ყველაფერი ხელის ერთი მოსმით ,უფრო სწორედ მაუსის ერთი დაკლიკებით გაანადგურა, როცა ქიდი წავიდა.

აივნიდან ისევ ოთახში შემობრუნდა და პირდაპირი კარით აბაზანაში შევიდა.

მაშინ უფრო დიდი ეჩვენებოდა აქაურობა.წყალს ერთად არასოდეს ივლებდნენ, ორივე თვლიდა , რომ ეს ძალიან ინტიმური იყო. თან ალექსს ერთი ახირებული ჩვევა ჰქონდა, შხაპის მიღების დროს შარდავდა.ახლაც გაახსენდა,  როგორ მოუწყო ამის გამო ისტერიკა ქიდმა და გაეღიმა.

სამზარეულო ორივეს საყვარელი ადგილი იყო.ქიდს არაფრის კეთება არ ეხერხებოდა, ამიტომაც ძირითადად ტკბილეულითა და ნახევარფაბრიკატებით იკვებებოდნენ. ადრე აქ სონის ტელევიზორიც იდგა,სადაც ალექსი მსოფლიო ჩემპიონატის პირდაპირ  რეპორტაჟებს უყურებდა, ქიდი  მართალია ვერ ხვდებოდა,  ვინ  საით გარბოდა, მაგრამ იცოდა რომ ფორთოხლისფერმაისურიანები "მისიანები " იყვნენ.შემდეგ ბეზრდებოდა ფეხბურთი, ალექსს  მხარზე ადებდა თავს და ლეპტოპში სახისა და თმის მოვლის ახალ საშუალებებს ათვალიერებდა.

 აივანზე იწვა და ცდილობდა ღრუბლები გადაეადგილებინა თვალებით. ეს თამაში  ერთად გამოიგონეს,როცა ლუდის ქილებს ითვლიდნენ ცალ-ცალი თვალით, ქილები თითქოს მოძრაობდნენ  და  არასდროს გამოსდიოდათ დათვლა.

სადღაც დაგდებული  მობილური უკვე მერამდენედ იმეორებდა იმეჯინის ამოჩემებულ მელოდიას.

-შენმა მდივანმა მითხრა, რომ  მთელი დღეა სამსახურში არ გამოჩენილხარ. ზარებსაც არ პასუხობ -მარკი იყო, ბავშვობის მეგობარი.

-ქიდის სახლში ვარ, მარკ!..

-მანდ რა ჯანდაბას აკეთებ?

ალექსმა ტელეფონი  იატაკზე მიაგდო .ყველაზე ნაკლებად რაც ეხლა უნდოდა  გარე სამყაროსთან კონტაქტი იყო.
      
********

-რა კარგი იქნება შვილი რომ გვყავდეს . შენნაირი ტუჩები ექნება და ცხვირი...

ქიდი კალთაში ეჯდა  და მომავლზე ოცნებობდა.

-იცი , რა უნდა ვუპასუხოთ, როცა გვკითხავენ როგორ  ვართ?

-კარგად?

-არა , ჩვენ ფეხმძიმედ ვართ.

********

კარებზე ზარი იყო.  ალექსს არ ახსოვდა, რომ ვინმესთვის მიეცა ახალი სახლის მისამართი.

-არ  დამვიწყებია გზა.-კარებში მარკი იდგა

-რამე მოხდა?

-არაფერი,უბრალოდ არ მინდა ისევ გაუბერო.

-არ ვაპირებ . მინდა ეს ამბავი ერთხელ და სამუდამოდ დავმარხო, ამიტომაც მოვედი ჩვენს მუზეუმში.

-არავინ არაფერს მარხავს ალექს, შენც კარგად იცი. ამბები,ადამიანები, მოგონები უნდა შემოდო შენი გონების ყველაზე მაღალ თაროზე.ეს უბრალოდ თავდაცვის ტაქტიკაა.რაც ნაკლებად გხვედება თვალში მით ნაკლებად იხსენებ და გტკივა.

********

აივანზე ისხდნენ.. ალექსი გაოცებული უყურებდა, როგორ ეცლებოდა ხელიდან საყვარელი ადამიანი.ქიდი დაღლილი იყო. გრძნობები და ოცნებები, რომლითაც ისინი იკვებობდნენ,ყოველდღიურ მატერიალურ პრობლემებს შორის გამქრალიყო.მერე ქიდი წავიდა.

****************

-ხომ  იცი , ვიღაც სირს გაყვებოდა .დაიკიდე და გაუშვი ეგ გოგო-მარკი ლუდს სვამდა და  სიგარეტის ნამწვავს პირდაპირ ისროდა სახურავიდან--ბოლო- ბოლო კიდევ  ხომ  არ გიყვარს?

-მიყვარს? არა, მგონი მეცოდება.

-რადგან  შენთან არაა? -გადაიხარხარა მარკმა

-ნუ იცინი.მეცოდება იმიტომ რომ, ერთ დღესაც დაიწყებს იმაზე ფიქრს, რომ წლების წინ,როცა ახალგაზრდა  იყო, როცა შეეძლო ბედნიერი ყოფილიყო ,ხელიდან გაუშვა შანსი...

-. ჩვენ ჩვენს ქმედებეზე უნდა ვაგოთ პასუხი ალექს ,  ძნელია სხვის შეცდომებზე  ფიქრი. კი ცუდია, რომ ცხოვრების გზაზე არასწორ პიროვნებებს ვირჩევთ,მაგრამ ალბათ ესეც საჭიროა.საბოლოო ჯამში გამოდის რომ ისინი გვქმნიან ჩვენ.შეხედე შენს თავს,  რამდენს მიაღწიე, რაც გინდოდა ხომ  გაქვს.

-სიცარიელეს ვგრძნობ,ბედნიერბის ნაცვლად და ეს მაკვირვებს.

-შენ ყველაფერი მასთან ერთად გინდოდა.ეხლა კი ყველაფერი გაქვს-მის  გარეშე.

*****

ალექსი იატაკზე იჯდა და  ხმამაღლა კითხულობდა  მოთხრობას : მთელი ცხოვრება ადამიანები იმ სიცარიელის ამოვსებას ვცდილობთ,რომლებსაც სხვა ადამიანები გვიტოვებენ როცა მიდიან.მტკივნეული პროცესია,მაგრამ დროსთან ერთად ეჩვევი..იმ ადგილას კი სადაც ერთ დროს სიცარიელე იყო,ნაწიბურები რჩება. ნელ-ნელა მრავლდებიან კიდეც. ბოლოს კი მხოლოდ მათი არსებობა გვახსენებს, რომ მილიონი ნაგვით ამოვსებულ ადგილას  ოდესღაც გული გვქონდა. სისხლის უბრალო სატუმბი, რომელსაც ყველა სისუსტეს მივაწერდით.“

-გიფქრია, რა იქნება ერთად რომ არ ვიყოთ, ალექს?-კითხვა შეაწყვეტინა ქიდმა.

-მეშინია მაგაზე ფიქრის.ალბათ რაღაც დროის განმავლობაში სამყარო გაჩერდება ჩემთვის.შენ როგორ გააგრძელებ ცხოვრებას ?

- ისე როგორც შენს გამოჩენამდე ვცხოვრობდი.ვივლი სალონებში.ხანდახან გამოგონილ მეგობრებს ვნახავ. ვუყურებ ფილმებს ,ვიჩეთავებ ადამიანებთან,შევიქმნი სამყაროს და თავს დავირწუნებ რომ მარტო კი არა, ბედნიერი ვარ.

******

-რას უპირებ ამ სახლს ალექს ?-კითხა მარკუსმა როცა  გამოდიოდნენ.

-არაფერს მარკ. დარჩეს წარსულში .ბედნიერება ცარიელ კედლებში არ არის.

მანქანა სწრაფად მიქროდა გზაზე

imagine there's no Heaven მღეროდა მკვდარი ჯონ ლენონი.          

ჩაწეული ფანჯრიდან ოდნავღა ისმოდა სიმღერის ხმა.



მარი თინაშვილი