ჩვენ ყველას გვაქვს ჩვენი ქალაქი

( ეძღვნება ეკას, ადამიანს ვინც ეს წიგნი შემაყვარა )

არსებობს წიგნები, რომლის წაკითხვის შემდეგ გგონია რომ მორჩა, ვეღარაფერს ვეღარ წაიკითხავ და აღარც გინდა რამის წაკითხვა.ჩემში ასეთი გრძნობა „სამოსელი პირველმა „დატოვა. ჩემდა სამწუხაროდ ძალიან გვიან მხვდა წილად ამ წიგნის წაკითხვის ბედნიერება. სამი წლის წინ მაჩუქა ჩემმა კარგმა მეგობარმა,რომელსაც თვითონ ძალიან უყვარდა სამოსელი. „იმედია შენც შეგიყვარდება“ ეწერა წიგნის პირველ გვერდზე. რამდენიმე დღეში დავიწყე კითხვა, დავიწყე და ვეღარ გავჩერდი. ვიცინოდი, ვეჭვიანობდი, ვბრაზობდი, მიხაროდა, ვტიროდი .დომენიკოსთან ერთად გავიარე გზა ბავშვობიდან გაზრდამდე , ინტერესით ვუსმენდი ლტოლვილს და თქვენ წარმოიდგინეთ „,მე მასაი გავხდი,ნამდვილი მასაი“.მერე მივატოვე მამისეული სახლი, სოფელი და ერთი დრაჰკანიც კი არ დავტოვე რომ უკან დაბრუნება შემძლებოდა. მერე კი იყო ლამაზ-ქალაქი,რომელიც ყველას თავისი გვქონდა. იყო ტერეზა და „გაოცებამდე ლამაზი“ ანა-მარია.დომენიკოსავით ვეჭვიანობდი ანა-მარიაზე რომელიც ყოველთვის სხვისი იყო და როცა იგი გიჟმა უგომ მომიკლა ,ვიფიქრე რომ კითხვა უნდა შემწყვიტა.მაგრამ პატარა კაქტუსი რომელიც ამ წიგნის მიმართ ასე გაიშალა გულში და ასე მჩხლვეტდა ამ მაძლევდა ამის უფლებას.უნდა გამეგო ვინ იყო ალექსანდროს ძმა, ბოლო -ბოლო ვასკო? ვინ იყო ეს ვასკო ასეთი რომ მამიდა არიადნასნაირი ყოვლისმნახველი დედაკაცი გადარია? და მეც გავყევი გზას და ფურცლებს რომლემაც კამორაში მიმიყვანა. ძალიან გამიჭირდა კამორა ძალიან.ერთი სული მქონდა როდის გავეცლებოდი.ყველა მხირდან მესმოდა გამარჯობა ჰალე- და ყოველი ფარდის მიღმა ვიცოდი რომ სიკვდილი მემალებოდა.რძეს კი გემო ქონდა სისხლის. მაგრამ ოთო-ექიმი და დღის ქალი მიყვარდა.ალექსანდროს ძმაც სულ ახლოს იყო, სადღაც ახლოს და როცა მერე „კამორელსა ვცემე“, კანუდოსისკენ გავყევი მოხუც სანტოსს.კანუდოსში კი გავიცანი  მწყემსი რომელსაც უბრალო სახელი ერქვა -ზე და ცოლთან ერთად ცხენზე ჯდომისაც კი სცხვენოდა, უჟმური ჟოაო, მანუელო და მანუელა კოსტა ,დონ დიეგო და  კონსელეირო.მერე კი როცა ჟოაო ამბობდა რომ გაიმარჯვებდნენ კამორელებზე „ღმერმთმა დაგვიფაროს „ ჩურჩულებდა კონსელეირო.

მიჩინიო  უყურებდა მგზავრს  და ეუბნებოდა-ადამიანი რომ გყვარებოდა დომენიკო.ლაქა კი ისევ იყო ჭერზე ,ლაქა სულ იყო. და მაინც ეჰ დონ დიეგო,დონ.

დედამიწას კი სიყვარული ატრიალებს ადამიანებო.

2010 წლის 11 10

( ნახატი  გიორგი ახუაშვილის )